Strandvechten

Een computer in huis hebben was geen evidentie. Laat staan toegang tot de nieuwste games. Gelukkig was er 1 plek waar we meerdere vakanties per jaar heen gingen waar ik gegarandeerd m’n gameverslaving kon onderhouden: Wenduine.

Inderdaad. Deze badplaats, tussen Blankenberge en De haan had naast het beste wafelhuis (Annie: nog steeds een aanrader!) ook een kleine, maar fijne arcadehal. Dit was de place to be om de nieuwste ‘trends’ in de game-wereld te ontdekken. Toegegeven, onze aandacht daar werd wel veel afgeleid door de coin pusher machines -die verslavende dingen waarbij je bovenaan muntjes dropt die via schuifjes de andere muntjes vooruitduwen…en nooit meer muntjes laten vallen dan je er in steekt. M’n broer en ik hebben zelfs een druilerige namiddag misschien wel een beetje valsgespeeld bij de coin pushers: aan een stokje hadden we een ijzerdraad geplooid zodat we via de vergaarbak onderaan de muntjes konden doen vallen…we waren zo zenuwachtig dat we het 1 of 2 keer hebben gebruikt.

Iedere reden was goed om naar de arcadehal aan zee te gaan. Gaande van “het regent” tot “het is te warm”, als we maar met onze schamele centjes konden gaan kassen. Aardig wat klassiekers ontdekten we hier, in onze zwembroek met een T-shirt. Je zag direct waar je moest zijn. Daar waar een meute jongens, ja vooral jongens, samengetroept stonden naast en achter een veel grotere jongeman die deed alsof hij niet merkte hoe zijn moves op de arcadekast werden bewonderd.

Enkele spellen die ik daar voor het eerst daar zag en nooit nog zal vergeten? En ja, ik zie een duidelijk trend… side-scrolling arcade beat’m up.

Street Fighter 2 (1991)

Dit moet wel de moeder (vader?) van alle vechtspelen zijn. Ik was een Blanka -die hulk met rood borsthaar- adept. De reden? Z’n belangrijkste move, de tegenstander elektrocuteren was poepsimpel.  Gewoon de klopknop spammen en banzai! Het bijhorende effect waarbij je kortstondig het skelet van de tegenstander zag was altijd lachen.

Wat maakte dit spel zo populair? Ik denk de diversiteit van de karakters. Iedere vechter was uniek (Ryu en Ken niet, dat waren saaie overblijfsels van het even saaie Street Fighter 1). Ieder karakter kon je direct onderscheiden én uitleggen: lange ledematen? Dhalsim Sumoworstelaar? Honda. Kwade Rus? Poet-..euh Zangief. Etc.

Op de koop toe had iedere vechtbaas ook nog eens een een eigen arena waar in werd gevochten. De arena’s hadden veel details én in de achtergrond waren er ook animaties. Hierdoor leek het alsof het hele scherm actief was. Zelfs als het huidige gevecht niet boeide, dan kon je de soldaten bewonderen die op de tarmac Guile aanmoedigden. En laten we zeker niet de grappige tussenlevens vergeten waarbij je een auto tot moes moest kloppen (Chun-Li was hier goed in) .

Mortal kombat (1992)

Als 11-jarige je eerste fatality zien blijft bij, dat kan ik je vertellen. Ik weet nog exact waar ik was toen ik Aliens voor het eerst zag (bij m’n buurjongen) en Bishop de android door de koningin in 2 werd gescheurd. Wel, die eerste fatality zien had ook impact. Dit was iets nieuws. Het realisme van Mortal Kombat -we spreken zomer 1993- was ongeëvenaard en, uiteraard, een pak gewelddadiger dan we tot dan gewoon waren. Uppercuts, “come over here”s, bevriezen, bliksems…en de hele tijd bloed dat in het rond vloog. Ja, dit spel was hoe we ons Street Fighter 2 voorstelden als het “in’t echt” bestond.

M’n broer en ik vonden het zo geweldig/dadig dat we bij thuiskomst prompt een controller namaakten van karton. Daarmee konden we dan de special moves en fatalities oefenen terwijl we niet konden spelen. Kan het meer nerdy? Ja hoor, fastforward 2 jaar en we krijgen deze teaser te zien:

Wat?! Er zijn weinig goede filmadaptaties van computerspelen geweest, maar Mortal Kombat deed toch een waardige poging. Het had een schitterende soundtrack (die al na 2 weken platinum haalde) waarbij het schitterende themesong van The immortals me nog steeds kiekenvlees geeft. Ook de wereld straalde kwaliteit uit en ook al acteerde iedereen erg ‘jaren 90’ het had Christopher “Highlander” Lambert als Rayden!

Ondertussen zijn er al van reboots van het spel en films geweest. Men zit nu aan Mortal Kombat spel nummer 13…met de logische titel Mortal Kombat 1. Het interessante is dat Ed Boon nog steeds de chef daar is. Die mens maakt ondertussen al meer dan 30 jaar Mortal Kombat games. Van toewijding gesproken!

Final Fight (1989)

Ik hoor je al denken: “aha, ik heb de rode draad door van deze spelen.” Blijkbaar was er in die tijd een persoonlijke voorliefde om virtueel mannekes in elkaar meppen, da’s duidelijk.

Maar. Wat dit laatste spel ook gemeen heeft met de vorige is dat ook in Final Fight er veel tijd en liefde werd gestoken in de ‘wereld’ waarin het spel zich afspeelt. Zowel in Street Fighter 2 als Mortal Kombat had iedere strijder een soort biografie en hadden de arena’s telkens een heel duidelijke personaliteit.

Ook Final Fight deed moeite om een echte wereld te scheppen. Ze hadden dan ook een reden nodig waarom je hoofdkarakters doorheen ellenlange stromen van baddies moest ploegen. Die reden? Hagar! 1 van de 3 vechters die je kon kiezen was de burgemeester! Een beer van een man die met z’n worstelmoves het vuil van het straat bij elkaar klopt. Kan het meer badass? Z’n motivatie werd extra kracht bijgezet omdat op de koop toe z’n dochter werd ontvoerd. Samen met z’n toekomstige schoonzoon en zijn kameraad begon je aan de opkuis.

Qua sidescrolling “klop-erop-los” games waren we tot dan toe Double Dragon en co gewoon. Die waren leuk, maar wanneer het wat te druk op het scherm werd ging alles in slow motion. Voorts waren de broers enkel visueel iets verschillend van elkaar. Ze vochten echter op dezelfde manier. Final Fight was daarin duidelijk vernieuwender: het had 3 unieke vechters met een eigen stijl en het liep even vlot als de Japanse metro.

2 jaar later maakten de Simpsons trouwens ook hun opwachting in de arcadehallen met een heerlijke persiflage op Final Fight. Ook in deze versie viel de vloeiendheid van de animaties en uiteraard de schitterende humor op. Ook in dit spel zaten veel leuke details, waaronder de zogenaamde ‘idle animations’- animaties die gebeurde wanneer je je karakter niet bediende. Zo begon Bart bv met z’n skateboard te jongleren, en Homer aan z’n broek te krabben. Nu dat computers krachtiger werden, en het geheugen groter, konden ontwikkelaars ook meer kleine extra’s in hun spellen verstoppen. Idle animations was zo iets dat nooit werd gemist als het er niet was, maar wel een spel extra lekker kon kruiden als het er wel was.

Golden Axe (1989)

En dan… Ja, dan komen we tot de belangrijkste van de 4. Het spel dat minder vloeiend speelde dan Final Fight. Dat minder bloederig was dan Mortal Kombat – dot wordt trouwens de domste aankondiging tot een spel ooit, daar het hier in de titel vlak boven staat. Een spel dat minder keuze had qua vechters. Een spel dat eigenlijk, als ik het zo neertype, een beetje een zwak broertje van de rest was, toch?!

Insert “heeellll no” gif!

Wat Golden Axe zo meeslepend maakte was de wereld waarin alles zich afspeelde. Geen gure straat in “net niet New York” (Final Fight). Geen bestaande locaties over de hele wereld verspreid (Street Fighter) en al zeker geen “ik heb geen tijd om naar de achtergrond te zien” Mortal Kombat arenas. Golden Axe speelde zich af in een fantasy-wereld die niets anders kan beschreven worden als “Hero Quest meets Conan The Barbarian”.

En ja, het had zelfs een “Never Ending Story” (beste boek en film ooit!)-achtig level waar je vocht in een stad die Discworld-gewijs op een schildpad was gebouwd. Dit spel speelde zich elders af. In een wereld die echt leek te bestaan. Oh! En had ik al verteld dat er mounts waren? Dino-achtige wezens die je zelf kon berijden nadat je de vijand er af had geklopt. De grootste frustratie met die dingen? Je kameraad die “per ongeluk” je van het dier sloeg waardoor het ding ofwel huilend wegrende, oftewel zonder problemen je kameraad aanvaarde als nieuwe rijder. Overloper!

Het hele spel deed het voelen alsof je meespeelde in een film. Er waren korte stukjes met conversaties. Soms ging je slapen en werd je gewekt door een gouddwerg die je magicpotjes liet vallen telkens je hem een stamp verkocht. Niet erg woke, maar wel grappig. Er waren ook bossfights, tegen gigantische kolossen met grote hamers die je eerst stonden uit te lachen en je dan tot moes sloegen.

Intermission: Ineens even iedereen bevragen die tot hier is geraakt: ik heb een vage herinnering van een film die ik begin jaren 90 in de videotheek uitleende. Ik moest hem vrij snel afzetten want ik vond hem te gruwelijk. et was een Conan/Golden Axe achtige film en ik herinner me een scene waarin een grote reus een vluchtende slaaf (?) met z’n hamer tot moes sloeg. Anyone?

Het einde van het spel was trouwens geschift! Nadat je de opgehangen koning en koningin bevrijd van de eindbaas verschijnen er de end-credits met de klassieke “Congratulations” tekst. Echter: plots gaat het beeld over naar een hedendaagse arcade hal waar 3 kinderen op een spel genaamd “Great Axe” spelen. Er komt rook uit de machine en de kinderen worden achteruit geworpen. Net op tijd, want ineens verschijnen de monsters uit het spel die wegrennen, gevolgd door de helden uit het spel, die hen doorheen de straten nalopen. Heel absurd. Het deed wat denken aan de He-man-film uit 1987 “Masters of the Universe”, waarin het hoofdpersonage ook in de hedendaagse wereld terecht komt.

Honourable mention

Als conclusie vermeld ik nog graag Rampage. Een geschift arcadespel dat net niet in de lijst hierboven is geraakt, maar dat ik wel altijd een warm hart zal toedragen. Rampage was een coop-spel waarin je King Kong, Godzilla of ‘de grote boze wolf’ bestuurde en moest proberen een stad met de vloer gelijk te maken. Heerlijk!

Hiermee sluiten we ook deze reeks af. De waslijst met nog te bespreken games is nog erg lang. Maar met de zomervakantie en de examens in het vooruitzicht, kan ik niet garanderen om tweewekelijks een artikel te kunnen opleveren. Laten we dit daarom beschouwen als het einde van seizoen 1. Hopelijk vond je het even leuk om deze reeks te volgen, als dat ik genoten heb van het schrijven ervan.

Bron SF2 afbeelding: https://www.roadtovr.com/capcom-cup-host-vr-version-iconic-street-fighter-ii-bonus-stage/